08 apr Herinneringen Hoge Heide
In januari is de sporthal De Hoge Heide gesloopt. Vele jaren hebben we als Ever Ready en later als Minerva in deze hal gevolleybald. In deze nieuwsbrief hebben verschillende (oud)spelers hun herinneringen op papier gezet.
Fons van Aart:
De Hoge Heide, thuishal van Ever Ready. Waar het regelmatige spookte. Waar de ramen aansloegen en het condenswater op de vloer drupte. Waar regenwater lange tijd drupte. Waar de zon gedeeltelijk gedempt werd met gordijnen. Waar tegenstanders soms al achterstonden voor ze binnen waren. Waar de hal meewerkte aan de cooling down door alleen koud douchewater te produceren. Waar de wedstrijden van het eerste niet alleen 2 officiële scheidsrechters kenden, maar ook 100 op de tribune. Waar het Vlijmens dialect nog te horen was. Waar Jans als derde official plooien gladstreek. Waar Jans als zaalwacht hart had voor de zaal, de materialen én de veiligheid. Waar het ‘schoeéénen uit’ voor de overtreder niets aan de verbeelding overliet. Waar …
Waar we als volleybalvereniging een geweldige tijd gehad hebben. Een zo goed als eigen honk. Oké, wat huur naar de gemeente maar verder in handen van de volleybal. Elk weekeinde wedstrijden van ‘s morgens 10:00 uur tot ’s avonds 19:30 uur. Kampioenschappen, toernooien, festiviteiten, cursussen, …. Noem maar op. Waar een volleybalvereniging bloeide. Waar …
Waar de bar eerst tussen de tribunes stond. Waar de sluitingstijd niet op een bordje aan het raam geplakt was. Waar vriendschappen zijn ontstaan. Waar liefdes zijn opgebloeid. Waar lief en leed gedeeld werd. Waar ook echt verdriet op de hele groep terugsloeg. Waar naarmate de dag vorderde harder gepraat werd en minder geluisterd. Waar …
Waar wij met zijn allen een echte vereniging vormden !
Waar de hal al lang oud en versleten was, maar de vloer het mogelijk gemaakt heeft om daar nog zo lang te spelen.
De Hoge Heide. Waar we een heerlijke tijd gehad hebben. Tijd? Waar tijd eigenlijk geen tijd kende …
Ger van der Pluijm:
De Hoge Heide, een goede herinnering
Mijn vroegste herinnering aan de Hoge Heide gaat terug naar 1982, de meeste van jullie waren nog niet eens geboren. Wij waren net in Vlijmen aan het Burg van Houtplein komen wonen, in een rijtje van 7 eensgzinswoningen. Het waren allemaal jonge gezinnen zonder kinderen. Het rijtje van 3 (nrs 10-12-14) Frans, Theo en ik wilde samen iets sportiefs gaan doen. We besloten om eens aan het volleyballen te gaan proeven, dus was Ever Ready (toen nog van Zandvoort /ER) dé optie. Wij gingen trainen bij de niet-competitie spelende recreanten (alleen heren). Van dit groepje bleef na een paar jaar alleen ik nog over.
Vele uren en dagen heb ik in de HH doorgebracht. Helaas heb ik de beruchte, lokaal wereld beroemd(!) Manus van Kuyk niet meegemaakt, die was enkele jaren daarvoor plotseling tijdens een looptraining overleden. In die HH kwam ik het begin alleen om te trainen, later kwamen daar vele activiteiten bij, zoals meedoen aan “Het Manus van Kuyk toernooir”, kijken naar competitiewedstrijden van de dames en heren (tot en met 2e divisie), vaak was het onrustig op de tribune, soms een tikkeltje gênant. Maar ook meedoen aan de Marathon, die om de 5 jaar werd gehouden, zowel als tegenstander van het marathon als in de organisatie (penningmeester). Ook werd ik in de HH voor de leeuwen gegooid wat fluiten betreft, daar heb ik ooit mijn debuut gemaakt als scheidsrechter bij meisjes C (vele fouten ontgingen mij toen nog). Vele jaren later bracht het lot mij als 2e divisie scheidsrechter terug bij een herenwedstrijd. Je werd door niet als eerste bij je eigen vereniging aangewezen, wel als tweede en dan had je natuurlijk te maken met de vaste telster van Ever Ready: Jans van Kuyk, heel speciaal.
Inmiddels is de zaal afgebroken, dat doet me geen pijn omdat we veel mooiere en luxere faciliteiten hebben teruggekregen in de gemeente Heusden, maar die mooie herinneringen pakken ze me nooit meer af.
René van der Drift:
De Hoge Heide? Dat zaaltje op de Vliedberg waar het altijd zo naar urine, krijt en paddenstoelen rook? Waar de douches nooit voldoende water gaven en veldmuizen nestelden in het materiaalhok naast de WC’s? Waar Piet van Kuijk na een prachtige, maar nipt verloren wedstrijd ons kwam uitkafferen in de kleedkamer? Waar Jans de baas was en de tegenstanders zaterdags met knikkende knieën binnenstapten? Waar supporter Ad de Kroon bij een arbitraire dwaling zonder aarzelen de scheidsrechtersstoel op klom? Waar de ringen in het midden voor menig tegenstander een geducht obstakel vormden en onze grensrechters ballen die duidelijk uit waren met een stalen gezicht toch in gaven? Waar half Vlijmen heeft leren volleyballen, generaties lang? Waar we volleybalmarathons en jaarlijks het Manus van Kuijktoernooi speelden, als één grote familie?
De Hoge Heide? Dat was onze zaal, ons domein, onze volleybaltempel. Those were the days.
Wim Jansen:
Met veel plezier denk ik terug aan de tijd dat wij (volleybal vereniging) gebruik konden maken van dit gebouw.
Naast het feit dat alle 4 kinderen van ons daar hebben gespeeld, is het vooral voor mij een bijzondere ervaring geweest, rond te lopen in deze zaal, er gewoon te zijn..
Eerst als bestuurslid Jeugd bestuur (met o.a. Piet v.d. Wiel en Bertus van Kessel)
Dan als begeleider afdeling mini’s, coach Dames 4, Manager van Heren 1, penningmeester en als laatste als voorzitter.
Terug kijkend moeten we stellen dat deze zaal een bijzondere uitstraling had naar onze vereniging.
Het was ons “honk”. Wij voelden ons daar thuis.
Velen sport liefhebbers hebben er gespeeld, aangemoedigd, gezellig in de kantine onderlinge verhoudingen uitdiepen enz.
Het is jammer dat de tand des tijds een en ander heeft veranderd, maar het is niet anders.
Met een beetje weemoed denken we terug aan de successen die daar gehaald zijn,
De verbondenheid (denk aan de marathon, het buiten toernooi aan de achterzijde) was steeds aanwezig en werd alleen maar versterkt door ons “honk”.
Christine de Gouw:
Enkele weken geleden is sportzaal De Hoge Heide afgebroken. Mooie tijd om eens terug te blikken wat deze zaal voor mij als volleyballer heeft betekend.
Deze zaal was als eerste instantie bedoeld als gymzaal van mavo De Bolster. Omdat hij dan ’s-avonds leegstond, heeft de gemeente verschillende sportverenigingen toestemming gegeven om hierin te gaan trainen. Zo ook volleybalvereniging Ever Ready. Al gauw breidde Ever Ready uit en werd het een begrip in Vlijmen. Er kwam steeds meer publiek. Zeker bij de wedstrijden van Heren 1, met als toenmalig sterspeler Herman van Kuijk. En het publiek was nogal luidruchtig, zeker als de scheidsrechter in hun ogen niet de juiste beslissing nam. Ook de tegenstander werd niet ontzien en waren bevreesd als ze in Vlijmen moesten komen volleyballen. In principe stond Ever Ready al met 1-0 vóór voordat er een bal gespeeld was.
Ook ik heb met Dames 1 enige jaren op zaterdagmiddag gespeeld en als dan de heren erna kwamen, kwamen verschillende mensen ook al voor onze wedstrijden. We konden rekenen op zo’n 100 man. Dat speelt toch wel lekker. Je doet er nog net een schepje bovenop. Bij de herenwedstrijden stond het helemaal vol. Er kon echt niemand meer bij. Helaas hadden we toen nog geen kantine….
Halverwege de tachtiger jaren wilde de gemeente van de zaal af. Ever Ready kon die toen kopen voor een symbolisch bedrag. De bedoeling was toen om de zaal te slopen en er een drieveldenzaal te bouwen, met kantine. Uit berekeningen zou dat voor de volleybalclub gunstig zijn, maar in die periode waren de bestuursleden nog hoofdelijk aansprakelijk voor de financiën van de vereniging. Helaas durfde het bestuur het niet aan en is de gemeente de zaal blijven exploiteren.
Later is er wel een kantine aangebouwd, die speciaal voor Ever Ready was.
Ik heb er altijd graag gespeeld, vond het een gezellige, knusse zaal, ondanks dat regelmatig de verwarming kapot was, of de douches geen warm water hadden.
René de Munnik:
Door de fusie van Quos Ego met Ever Ready, ben ik in meerdere malen in Vlijmen in de Hoge Heide geweest. Mijn grootste herinneringen hieraan zijn: Jans, Jans en nog eens Jans. Jans was er altijd. Zij telde bij menige wedstrijd. Ze zorgde ervoor dat de formulieren klaar lagen.
Maar ook Jans, die riep: NIET VOETBALLEN…… SCHOENEN UIT….
Jans van Kuijk
Veel goede en kwade herinneringen.
Och, dat is al zolang geleden. Ik ging naar het volleyballen kijken en toen riep iemand: we hebben geen teller. Jans wil jij dat doen? Natuurlijk deed Jans dat. En zo is het gekomen. Ik moest het natuurlijk wel secuur doen, want iedere fout, die je maakte kostte geld, zeker later met die grote formulieren.
Het was altijd heel gezellig! Als men lag te vervelen (om te winnen) zette ik ze buiten. Ik waarschuwde één keer, daarna zei ik: daar is de deur en ge komt er niet meer in. Ik schreef wel eens verkeerd, maar nooit de uitslagen. De tegenpartij kreeg dat soms in de gaten, maar dan zei ik: kom maar kijken op het formulier. Ze konden me niks maken. De scheidsrechters waren altijd blij als ik zat te tellen. Ze wisten dan dat het goed ging. En als er eens een scheidsrechter niet goed floot, dan liet ik me horen en dan was het een dubbelfout. Ook de tegenpartij was blij als ik aan de teltafel zat. Dan gaat het goed en eerlijk, zei men. Als een scheidsrechter echt slecht floot, dan telde ik ook wel eens verkeerd!
Later, toen de kantine was aangebouwd, werd het ook na de wedstrijden veel gezelliger. Dat had men eerder moeten doen. En het was natuurlijk ook goed voor de clubkas.
Op een gegeven moment was de vloer van de Hoge Heide heel slecht, maar door lang aandringen van mij bij de Gemeente werd er een nieuwe vloer gelegd. En wel een hele goede!!!
Ook de Manus-van-Kuijk-toernooien waren heel gezellig. Herman was er heel trots op, dat we dit 25 jaar hebben volgehouden.
Heel mijn leven heeft mijn hart bij het volleyballen gelegen.